“Allah bana sarılsın, ihtiyacım var.” diyen insan bence;
hayatındaki dibi görmüş insandır. Ve eğer olur da yılmazsa, her acının
bir güzelliğe sahip olduğunu öğrenecektir. Ben yaşadım biliyorum çünkü.
Yalnız kaldım, dışlandım, ailemde çok kötü, ağır ve kalıcı hastalıklar
yaşandı, ölen yakınlarım oldu, büyük kazalar ve saysam yetmeyecek
sıkıntılar yaşadım. Bunların bazılarını aynı zamanda yaşadığım da oldu.
Ajitasyon yapmam, nefret ederim ama bunların bir şekilde söylenmesi
gerek ve inanın bana bundan daha saf ve temiz bir şekilde aktarılamaz.
Benim bir zamanlar sıkıntı olarak gördüğüm, bir yaşadığımdan örnek
olarak vereyim; küçük bir kaza sonucunda elimdeki iki tendon koptuğu
zaman, kolsuz bir adamın bu olayı nimet bellediğine şahit oldum. O an,
dünyam karardı. O an, dönüm noktamı yaşadım. Hem de öyle “ışığı
gördüüüm” safsataları olmadan. içimden dedim ki “Allah sabredenle
beraberdir.” Beş vakit namaz kılan bir insan değilimdir, Allah
affettsin. Fırsat bulursam arada bir Cumaya giderim. Ama bu inancımla
gurur duyarım. Bir başka örnek vermem gerekirse, işitme cihazı taktığım
zamanlarda bazı şeyleri duyamamayı o kadar dert etmiştim ki, Metroda
yanıma oturan, marmara depremi yüzünden, yaklaşık “13” yıldır,
%100 görme engelli olan, belki de hayatında bir daha güneşin doğuşunu ve
ilkbahardaki o serin yağmurun ardından çıkacak gökkuşağını göremeyecek
birinin, benim derdime nimet dediğini ancak idrak edebilmiştim. Bakın
“Sizlerden daha kötüleri var bak haa, şükredeceksiniz lan!” diye
tehditkâr bir biçimde söylemiyorum bunları. Gerçekler acıtır. Kıymetini
bilin bir şeyleri kaybetmeden. Biz insanız nankör varlıklarız. Hadi ama!
Yapın özeleştirinizi! Kaçımız farkında oluyor gerçekten sahip
olduklarımızın? inanın bana, ergenliğim boyunca hep sahip
olamadıklarımdan yakındım. Hayallerim vardı ve hâlâ var. Şayet, benim
gibi hayatınızın dibini görmemiş biriyseniz bile korkacak bir şey yok.
Tecrübe dediğimiz şey, bir şeyi elde edemediğimizde, başaramadığımızda
veya kaybettiğimizde elde ettiğimiz birikimlerdir. Bizi biz yapar.
Sonuçta bu anlattıklarım ve diğer tüm yaşadıklarım beni ben yaptı, tüm
bunları yazabilmemi sağladı. Anlatımı, özlü bir sözle güçlendirme
yöntemi vardır. Mevlana, ne kadar güzel demiş; “Kötü bir döneme
girdiğinde ve her şey sana karşı gibi göründüğünde, bir dakika bile
dayanamayacakmışsın gibi geldiğinde sakın pes etme, çünkü işte orası
gidişatın değişeceği yer ve zamandır.” Anı yaşayın, çok mu zor ?! Carpe
Diem!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder